Święci Rodziny Salezjańskiej
Bóg okazał swoją ogromną miłość do Rodziny Salezjańskiej, ubogacając ją świętością - kapłani i laicy, młodzież i dorośli, wychowawcy i apostołowie codzienności, wezwani do heroizmu i męczeństwa. stali się bogactwem i źródłem inspiracji, jako święci, którzy wyrośli z duchowości salezjańskiej.
Niezwykłe i godne podziwu jest to, co łaska Ducha Świętego dokonuje w sercach tych, którzy przyjmują Go i oddają Mu się do dyspozycji - Jego moc uzdalnia do miłości doskonałej.
Jedność ducha, jaką staramy się realizować jako Rodzina, najpełniej ukazuje się w konsekwentnym dążeniu do świętości.
Święci
św. Jan Bosko (1815-1888)
Błogosławiony - 02.06.1929
Kanonizowany - 01.04.1934
Urodził się w niewielkiej wiosce Castelnuovo d'Asti, niedaleko Turynu. Jego ojciec Franciszek Bosko pozostawia go sierotą, gdy ma zaledwie 2 lata; jego matka Małgorzata od tej pory musi sama zająć się wychowaniem trójki synów i całym gospodarstwem.
Powołanie by zostać kapłanem, Janek odczuwa od dzieciństwa; szczególnie ważnym dla tego wyboru okazał się proroczy sen z 9 roku życia.
Ogromnym wysiłkiem i pracą zdobywa wykształcenie i kończy seminarium w Chieri. Swoje kapłańskie powołanie zreazlizował poświęcając się całkowicie służbie dzieci i młodzieży, stając się dla nich ojcem i nauczycielem.
Pozostawił ogromną spuściznę doświadczenia duchowego i wychowawczego i powołał do życia dwa zgromadzenia zakonne. Jego duchowość i wychowawczy system prewencyjny, wciąż rozkwitają pracą czlonków Rodziny Salezjańskiej na wszystkich kontynentach.
św. Maria Dominika Mazzarello FMA (1837-1881)
Błogosławiona - 20.11.1938
Kanonizowany - 24.06.1951
Maria Dominika urodziła się w Mornese (Aleksandria). Wychowaniu w rodzinie zawdzięcza głęboką pobożność, niestrudzoną pracowitość i niezwykły zmysł praktyczny oraz głębię oceny, co wykazywała w przyszłości również jako przełożona. W wieku 15 lat wstąpiła do stowarzyszenia 'Córek Maryi Niepokalanej' i włączyła się do apostolstwa wśród dziewcząt swojej wioski. Ciężko zachorowała w wieku 20 lat na tyfus, co w jej życiu spowodowało głębokie duchowe następstwa. Osłabienie fizyczne, jakiego doświadczyła, tym bardziej pogłębiało w niej zaufanie do Boga. Postanowiła też otworzyć pracownię krawiecką, aby uczyć dziewczęta pracy, modlitwy i miłości do Boga. Przez gorliwe uczestnictwo w sakramentach i dzięki mądremu i natchnionemu kierownictwu Księdza Pestarino zrobiła ogromny postęp w życiu duchowym.
W roku 1872 wybrał ją Ksiądz Bosko, aby założyć Instytut Córek Maryi Wspomożycielki. Jako przełożona okazała się doskonałą wychowawczynią i mistrzynią życia duchowego. Obdarzona charyzmatem radości i pogody ducha, potrafiła przekazywać go innym dziewczętom, włączając je w dzieło wychowania i kształcenia młodzieży.
Swoim duchowym córkom przekazała tradycję wychowawczą przenikniętą wartościami ewangelicznymi. Są to: poszukiwanie Boga poznawanego przez dobrą katechezę i gorącą miłość, odpowiedzialność w pracy, szczerość i pokora, prostota życia i radosne poświęcenie dla innych.
św. Dominik Savio (1842-1857)
Błogosławiony - 05.03.1950
Kanonizowany - 12.06.1954
Dominik urodził się w San Giovanni di Riva, koło Chieri. Z okazji I Komunii św., w wieku 7 lat, wyznacza swój życiowy program: 'Będę często przystępował do spowiedzi oraz będę przyjmował Komunię świętą, ile razy spowiednik mi udzieli zezwolenia. Pragnę dzień święty święcić. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja. Raczej śmierć niż grzech'.
Gdy miał 12 lat, został przez Księdza Bosko przyjęty do Oratorium w Turynie i prosił o pomoc, aby mógł zostać świętym. Posłuszny, zawsze pogodny i radosny, z wielka pilnością wypełniał swoje szkolne obowiązki, na wszelki możliwy sposób starał się pomagać kolegom, ucząc ich katechizmu, opiekując się chorymi, godząc zwaśnionych. Do jednego z chłopców, świeżo przybyłego do Oratorium, powiedział: 'Musisz wiedzieć, że u nas świętość polega na tym, żeby być bardzo wesołym'. Starajmy się 'tylko, aby unikać grzechu, jako największego wroga, który odbiera nam łaskę Bożą i spokój sumienia, oraz dobrze wypełniać swoje obowiązki'.
Wierny swoim postanowieniom, otrzymywał siłę z gorliwego uczestnictwa w sakramentach i z synowskiego nabożeństwa do Matki Bożej, chętny do poświęceń, był przez Boga napełniony niezwykłymi darami i charyzmatami. W dniu 8 grudnia 1854 r. został ogłoszony przez Piusa IX dogmat o Niepokalanym Poczęciu, a Dominik oddał się Maryi i zaczął szybko wzrastać w świętości. W 1856 roku założył w gronie kolegów Towarzystwo Niepokalanej, którego celem było apostolskie działanie grupowe.
Jest patronem młodzieży, zwłaszcza ministrantów i chórów chłopięcych.
św. Alojzy Versiglia SDB (1873-1930) [męczennik]
Błogosławiony - 15.05.1983
Kanonizowany - 01.10.2000
Alojzy urodził się w Oliva Gessi, w prowincji Pavia, w północnych Włoszech. Miał jeszcze dwie siostry. Rodzice Alojzego cieszyli się wielkim szacunkiem. Byli to ludzie skromni i głębokiej wiary.
Mając 12 lat, chłopiec został przyjęty do oratorium w Turynie, gdzie uczęszczał do gimnazjum. Był inteligentny i ambitny; przez cały czas nauki był prymusem i na końcu roku zawsze dostawał nagrodę. W 1888 r., roku śmierci ks. Bosko, wstąpił do nowicjatu. Tam szesnastoletni Alojzy otrzymał z rąk ks. M. Rua sutannę. Potem w Turynie studiował filozofię, teologię zaś na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.
Po święceniach aż do 1905 r. był mistrzem nowicjatu. Zawsze marzył o misjach. Właśnie w tym czasie Dom Generalny prowadził rozmowy z Biskupem Macau, które było kolonią portugalską, w sprawie podjęcia pracy przez salezjanów w sierocińcu w tym mieście. W 1905 r. ks. A. Versiglia pojechał na krótko do Portugalii i Anglii w celu nauczenia się języka. 18 stycznia 1906 r. z Genui odpłynęli do Chin pierwsi misjonarze salezjańscy. Trzej księża i trzej koadiutorzy (bracia) salezjańscy 13 lutego 1906 r. przybyli najpierw do Hong Kongu, a stamtąd dobili do Macau, gdzie powitano ich z radością.
W tym czasie wybuchła rewolucja w Chinach. Obalono istniejące od kilku tysięcy lat cesarstwo i proklamowano republikę. Salezjanie otoczyli w szczególny sposób opieką biednych, rannych, sieroty.
Stolica Apostolska, dzięki rozkwitowi pracy misyjnej, podniosła misję do rangi wikariatu apostolskiego, a ks. A. Versiglia, jako pierwszy wikariusz apostolski na tym terenie, otrzymał sakrę biskupią w katedrze w Kantonie 9 stycznia 1921 r.
25 lutego 1930 r, razem z ks. Caravario, biskup wizytował Shiuchow. Towarzyszyli im dwaj chińscy katechiści i trzy uczennice szkoły katechetycznej z Shiu Chow. Około południa zatrzymała ich grupa partyzantów - bandytów. Zażądali od misjonarzy 500 dolarów wykupu, zagrozili zastrzeleniem. Potem zażądali wydania im dziewcząt. Ponieważ misjonarze nie chcieli ani zapłacić, ani tym bardziej wydać dziewcząt, przemocą wyrzucono ks. Biskupa i ks. Kaliksta z barki na ląd i straszliwie pobito kolbami karabinów. Wtedy bandyci próbowali znieważyć dziewczęta, ale obaj zmasakrowani misjonarze nie pozwolili im na to. Zostają brutalnie pobici, a następnie zastrzeleni. Przed śmiercią zdołali jeszcze wyspowiadać się sobie nawzajem. Oddają ostatnie tchnienie dla dusz ukochanych przez nich Chin.
św. Kalikst Caravario SDB (1903-1930) [męczennik]
Błogosławiony - 15.05.1983
Kanonizowany - 01.10.2000
Urodził się 8 czerwca 1903 r. w rodzinie robotniczej w Cuorngne koło Turynu w północnych Włoszech. Gdy miał pięć lat, rodzice przenieśli się do Turynu i zamieszkali blisko Porta Nuova. Niedaleko ich było oratorium salezjańskie św. Józefa, w którym gromadzili się chłopcy. Sam Kalikst też chętnie tam uczęszczał. Oratorium stało się dla niego drugim domem. Spotkał tu salezjanów, z którymi będzie potem pracować w Chinach.
Był czysty i piękny duchowo, jak Dominik Savio. W 1918 r., mając zaledwie 15 lat, wstąpił do nowicjatu w Foglizzo Canavese, gdzie 19 września 1919 r. złożył śluby. Właśnie wtedy ks. K. Braga, jego dotychczasowy wychowawca, wyjechał na misje do Chin. Żegnając go, Kalikst powiedział: 'Na pewno i ja pojadę tam za księdzem'.
7 października 1924 r. Kalikst przybył najpierw do Szanghaju, gdzie uczył się chińskiego, francuskiego i angielskiego. Shiu Chow. Tam otrzymał 18 maja 1929 r., z rąk ks. biskupa A. Versiglia, święcenia kapłańskie.
Jego pierwszym miejscem pracy misyjnej było Lin Chow. W początkach lutego 1930 r. ks. biskup A. Versiglia poprosił ks. K. Caravario, by mu towarzyszył w podróży wizytacyjnej po placówkach misyjnych na tamtych terenach. 24 lutego wyruszyli w podróż. A następnego dnia, 25 lutego 1930 r., niespodziewanie zginęli jako męczennicy.
św. Leonard Murialdo (1828 - 1900)
Błogosławiony - 1963
Kanonizowany - 03.05.1970
Leonard urodził się w Turynie. Miał liczne rodzeństwo - brata i 7 sióstr. Kiedy Leonard miał 8 lat, rodzice oddali go do prywatnej szkoły, prowadzonej przez ojców pijarów w Savonie. Po powrocie do Turynu studiował filozofię w kolegium św. Franciszka z Pauli, a następnie teologię na tamtejszym uniwersytecie. Studia zakończył doktoratem w 1850 r.. W rok potem otrzymał święcenia kapłańskie. Za zezwoleniem biskupa oddał się pracy duszpasterskiej na peryferiach Turynu, bardzo wówczas religijnie i materialnie zaniedbanych. Głosił słowo Boże, spowiadał, nawiedzał domy ubogich, szpitale, domy poprawcze i więzienia. W pracy tej zetknął się bezpośrednio ze św. Józefem Cafasso i św. Janem Bosko.
Ks. Bosko powierza mu funkcję dyrektora 'Oratorium św. Luigiego'. Tam Leonard oddycha atmosferą systemu prewencyjnego, który to później przekłada na swoją działalność duszpasterską. Dla utrwalenia rozpoczętych dzieł założył św. Leonard w 1867 r. nową rodzinę zakonną - Kongregację św. Józefa (józefitów).
Żywił czułe nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny oraz do Najświętszego Sakramentu. Swą intensywną działalność łączył harmonijnie z głębokim życiem duchowym i gorącą modlitwą. Mając serce szeroko otwarte na ludzką nędzę był także inicjatorem wielu dzieł społecznych, takich jak: Domy Rodzinne dla młodzieży osieroconej, Dzieło Dobrej Prasy, Banki Spółdzielcze dla ubogich, zakłady wychowawcze, oratoria, świetlice, stowarzyszenia młodzieży rzemieślniczej, organizacji pracowników i pracodawców itp.
św. Józef Cafasso (1811 - 1860)
Błogosławiony - 1925
Kanonizowany - 1947
Józef Cafasso urodził się w Castelnuovo d'Asti w Piemoncie. Wychowany w duchu żywej wiary, po ukończeniu szkoły średniej w Chieri udał się do miejscowego niższego seminarium, a potem na studia teologiczne do Turynu. 22 września 1833 r. został wyświęcony na kapłana, mając wówczas zaledwie 22 lata. Był zawsze kapłanem cichym, a jednak miał wpływ na cały kler piemoncki. Zdrowie miał wątłe, ale w jego czarnych oczach bił żar apostolski.
Nie piastował żadnych urzędów, był zawsze kapłanem cichym, a jednak miał wpływ na cały kler piemoncki. Studiował w turyńskim Instytucie Teologii Moralnej - kolegium założonym przy kościele św. Franciszka z Asyżu przez Alojzego Gualę. Józef był jego 'oczkiem w głowie', toteż nikogo nie zdziwiło, że z czasem objął katedrę teologii moralnej, a po śmierci Alojzego został rektorem Instytutu. Zdobył uznanie swoim prostym i ubogim stylem życia. Był znakomitym spowiednikiem, kaznodzieją i rekolekcjonistą, a zwłaszcza kierownikiem duchowym młodych kapłanów, którzy w konwikcie - wiodąc żywot wspólnie z profesorami - przygotowywali się do działalności duszpasterskiej. Ich charyzmatem miała być katechizacja zaniedbanej młodzieży, nawiedzanie chorych i więźniów, a także asystowanie skazańcom w ostatnich chwilach życia przed egzekucją.
Ks. Józef Cafasso był kierownikiem duchowym ks. Jana Bosko od 1841 do 1860 r., czym przyczynił się znacząco do uformowania jego osoby oraz duchowości. Wspomogał duchowo i materialnie Zgromadzenie Salezjańskie u jego zarania.
św. Alojzy Orione (1872 - 1940)
Błogosławiony - 1980
Kanonizowany - 2004
Alojzy urodził się 23 czerwca 1872 r. jako syn kamieniarza w Pontecurone, w pobliżu Tortony (Włochy). Był najmłodszym z czterech braci.
Miejscowy proboszcz poznał się na niezwykłych zaletach chłopca - zarówno moralnych, jak i duchowych. Dlatego umieścił go w internacie, św. Jana Bosko w Turynie. Orione miał wówczas 14 lat. Ponieważ Alojzy należał do najlepszych uczniów, przełożeni mieli nadzieję, że młodzieniec zgłosi się do nowicjatu, by w szeregach św. Jana Bosko pracować dalej. Orione jednak po wewnętrznej walce uznał, że jego droga jest gdzie indziej. Wstąpił do diecezjalnego seminarium duchownego w Tortonie.
Jako kleryk seminarium biskupiego Alojy zbierał w swojej izdebce ubogich chłopców i uczył ich prawd wiary. Wspierał ich także materialnie, o ile tylko pozwalały na to jego skromne możliwości. Udzielał się chętnie z kazaniami i rekolekcjami w okolicznych parafiach. Nawiedzał szpitale, więzienia, domy ubogich, by nieść pomoc duchową.
Alojzy zdawał sobie wszakże sprawę z tego, że zadanie jest ponad siły, że przecież należy zapewnić trwałość rozwiniętemu dziełu. Dlatego, podobnie jak św. Jan Bosko, zaczął sobie dobierać wśród wychowanków przyszłych kapłanów i wychowawców. Tak powstała w roku 1903 nowa rodzina zakonna pod nazwą Synów Bożej Opatrzności, zwana popularnie orionistami. Z czasem powstała także gałąź żeńska. Następnie Alojzy założył zakon kontemplacyjny, który miał stanowić duchowe i modlitewne zaplecze dla podejmowanej działalności.
Alojzy zakładał szkoły, uczył w nich rzemiosła, przygotowywał do pracy na roli, tworzył internaty. Pełen troskliwości o zbawienie dusz nie zapomniał Don Orione także o misjach zagranicznych, zakładając placówki: w Argentynie, Brazylii, Chile, w Urugwaju itp., by nieść pomoc włoskim emigrantom.
Luigi zachował w sercu słowa ks. Bosko: 'zawsze będziemy przyjaciółmi'. Dopiero po długiej modlitwie przy grobie świętego, uzyskał wewnętrzną pewność, że Bóg nie chciał go pośród salezjanów. Nigdy jednak nie zapomniał doświadczenia Valdocco, wielokrotnie powtarzając: 'przeszedłbym choćby po rozżarzonych węglach, aby móc znowu ujrzeć oblicze ks. Bosko i powiedzieć mu dziękuję'.
